Γιατί Δημοκρατική Παράταξη

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η εθιμική διαφθορά διαφοροποιεί και μεταβάλει δυναμικά την πολιτική χωροταξία στην κυπριακή κοινωνία. Αναδεικνύει την παθογένεια του κοινωνικού Μυθριδατισμού, που ως συνέπεια είχε μία άνευ προηγούμενου πολιτική, οικονομική και κοινωνική λαφυραγωγία. Για όσους διερωτούνται τι είναι ο Μυθριδατισμός, είναι η διαδικασία της σταδιακής απόκτησης ανοσίας από δηλητήριο και ανάγεται στον βασιλιά Μυθριδάτη του Πόντου (132-63 π.Χ.). Στην περίπτωση της κυπριακής κοινωνίας, η ανισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων προς όφελος των ολίγων και σε βάρος των πολλών, κατ' ουσία η χρόνια διαφθορά δηλαδή, λειτούργησε ως σταδιακή χορήγηση δηλητηρίου προς το κοινωνικό σώμα, που ως αποτέλεσμα είχε την απόκτηση ανοσίας, με πολιτικούς όρους την πολιτική απάθεια και την παθητική αποδοχή των χρόνιων, που στην αρχαιοελληνική γραμματεία εθεωρούντο οι διαχρονικοί και μόνιμοι σφετεριστές της εξουσίας [οι χρόνιοι]. Δηλαδή, ο κοινωνικός Μυθριδατισμός έχει οδηγήσει σε πολιτική απάθεια και κατά συνέπεια σε αποχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Κατά συνέπεια, τα ιδιωτικά συμφέροντα, οι οικονομικές ελίτ με άλλα λόγια, έχουν μετατρέψει την ιδιωτική σφαίρα σε δημόσια. Την έχουν οικειοποιηθεί. Ενώ η δημόσια σφαίρα θα έπρεπε να αποτελούσε τη συνισταμένη του μεγαλύτερου καλού για το μεγαλύτερο αριθμό πολιτών, ο κοινωνικός και πολιτικός Μυθριδατισμός που επιβλήθηκε την απέτρεψε. Αποτέλεσμα, μία άνευ προηγούμενου διαφθορά. Οι υφιστάμενοι κυρίαρχοι κομματικοί σχηματισμοί έχουν μετατρέψει ιδιοτελή και μεγάλα συμφέροντα σε δημόσια πολιτική. Έχουν μετατρέψει το κράτος από εκφραστή της κοινωνικής βούλησης σε ένα ιδιότυπο διευθυντήριο στην υπηρεσία των οικονομικών ελίτ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το κράτος στην κυπριακή κοινωνία είναι σκληρό με τους μη προνομιούχους και ήπιο και ανεκτικό με τα μεγάλα συμφέροντα. Η διάχυτη παθογένεια του κυπριακού κράτους εκλαμβάνεται ως κανονικότητα. Εξ ου και οι υφιστάμενοι κυρίαρχοι κομματικοί σχηματισμοί έχουν μεταβληθεί σε συστημικές συναρτήσεις του.

Η πολιτική πρόκληση στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου εστιάζεται στην ακύρωση της θεσμικής ανεπάρκειας του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού, ή τουλάχιστον στο περιορισμό της επιρροής του, καθότι αποτελεί την πολιτική μήτρα της εθιμικής διαφθοράς και συντηρεί το πολιτικό κάτεργον του κοινωνικού Μυθριδατισμού, που απειλεί και τα τελευταία αποθέματα της αρχής της νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Απονευρώνει δε και την πολιτική συμμετοχή, ενώ ενισχύει από την άλλη την πολιτική αποχή και περιθωριοποίηση.

Με μία θεσμική Αριστερά που έχασε τον βηματισμό της και την κοινωνική της αντιστοιχία με τα λαϊκά, και όχι μόνο, στρώματα και που φλερτάρει εκ νέου με τους πολιτικούς της νεκροθάφτες. Με έναν Δημοκρατικό Συναγερμό που κινείται στα όρια της περιστασιακής πολιτικής ηθικής, μεταξύ σφύρας και άκμονος, ήτοι αντιμάχεται από τη μια με τη νεοεθνικιστική του φράξια και από την άλλη με την κοσμοπολίτικη νεοφιλελεύθερη οικονομική του ελίτ, και ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί για να διαφυλάξει την Κληριδική πολιτική υποθήκη που βιώνει σταθερή περιθωριοποίηση. Με ένα ΔΗΚΟ όπου ο σημερινός του πρόεδρος δεν έχει ωριμάσει πολιτικά ακόμη και το μετατρέπει σε μια νέα «Ένωση Κέντρου», η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ έχει όλα τα κοινωνικά και πολιτικά εχέγγυα να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου.

Ο πρόεδρός της έχει μη προνομιούχες καταβολές. Δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το οικονομικό, πολιτικό και κομματικό κατεστημένο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ακόμη και όταν ανέλαβε την προεδρία του ΔΗΚΟ θεωρήθηκε ως μία μεταβατική κατάσταση πραγμάτων μέχρι να ενηλικιωθεί πολιτικά ο διαδοχικός γόνος της οικογένειας Παπαδοπούλου.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ είναι, και οφείλει να παραμείνει, πολιτικά αμόλυντη για να περιφρουρήσει την πολιτική αυθεντικότητα του νέου. Τόσο το περιτύλιγμα, όσο και το περιεχόμενό του. Ο κινηματικός προσανατολισμός του κοινωνικού της φιλελευθερισμού διαχέει ενοποιητικά ηλικίες και κοινωνικά στρώματα, δικαιώματα προσωπικών επιλογών και προοπτική αντιμετώπισης των προκλήσεων της ιστορικότητας της παρούσας συγκυρίας. από τα θεμελιώδη του κοινωνικού κράτους, όπως υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλεια, μέχρι τη αναγκαία για τη νέα γενιά κοινωνική κινητικότητα και τις απαιτήσεις της τεχνητής νοημοσύνης της βιοτεχνολογίας, των τεχνολογιών αιχμής. Όλα αυτά πάντοτε σε συνάρτηση του υψίστου εθνικού συμφέροντος για την ΚΔ, της διαχρονικής εμπέδωσης της ειρήνης.

*Ο Δρ Κάττος θα είναι υποψήφιος με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ.