Οι… συναθληταί του Μεταξά και η αντροπή (που εχάθη)

Αγαπημένη Κυπριακή Πελλοκρατία! Το 2019 κάνει ακόμα παρελάσεις με τα παιδιά να βαδίζουν σαν στρατιωτάκια, όπως τα οραματίστηκε ο φασίστας Μεταξάς.

Ο οποίος Mεταξάς –ας μην χαλάσουμε την παράδοση και φέτος, ξέρετε πόσο μου αρέσει να τον… τιμώ κάθε χρόνο– κατέγραψε στο ημερολόγιό του και τις τύψεις του.

Τύψεις όχι για την προδοσία τού 1916 στο Ρούπελ βεβαίως και για το «ναι» που είχε πει μετά χαράς στην παράδοση του οχυρού στους Γερμανούς και τους Βούλγαρους, τους οποίους εκείνος και τα ανάκτορα υποστήριζαν, με αποτέλεσμα τη βουλγαρική κατοχή ελληνικών εδαφών, για το οποίο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αργότερα τη γλύτωσε και επανήλθε δριμύτερος.

Ούτε και για τον ρόλο του στη Μικρασιατική Καταστροφή. Ούτε καν για τα πιο παλιά, την εγκατάλειψη της Λάρισας ως ανθυπολοχαγός στα νιάτα του, στον Ατυχή Πόλεμο το 1897 και το αλησμόνητο εκείνο «ο ίππος μου δεν ήρχετο», ως εξήγηση που είχε δώσει ο… γενναίος ανθυπολοχαγός Μεταξάς.

Σας το μεταφέρω αυτούσιο από τα χεράκια του, ως απάντηση για το ότι δεν είχε κάνει τίποτα: «Ο ίππος μου δεν ήρχετο και ήμουν τρομερά ανήσυχος. Εδόθη η διαταγή να ιππεύσωμεν και, μη έχων ίππον, εζήτησα από τον Λεβίδην όστις μου έδωσεν έναν πολύ καλόν. Εκείνην την στιγμήν καταφθάνει ο Πάλλης – ήτο ιδικός του».

Και συμπληρώνει: «Εδέησε να αφιππεύσω. Ίππευσα άλλον, καταβιβάσας έναν ιππέα ότε εφάνη ο υπηρέτης μου, φέρων τον ίππον. Αφίππευσα εκ νέου – τον ίππον του ιππέως έλαβε κάποιος ιατρός. Εγώ ίππευσα τον ιδικόν μου. Ετυλίχθην με το αδιάβροχόν μου και ανέμενα».

Και ανέμενε!

Οι τύψεις, λοιπόν, αυτού του γελοίου υποκειμένου αφορούσαν –το κατέγραψε κωδικά και στα ημερολόγιά του– την εμμονή του να αυνανίζεται σε προχωρημένη ηλικία, με λατρεμένες αναφορές στις «συνέπειες» του «ξαπλώματος του μεσημεριού» και τις «παλαιές συνήθειες» που «δεν κόβονται εύκολα» (sic). Συνεπεία του ξαπλώματος.

Δεν ήταν, δηλαδή, απλώς μαλ… ο Μεταξάς, ήταν ενοχικός μαλ…
Το χειρότερο είδος των συγκεκριμένων!

Το 2019 λοιπόν, αντί να γιορτάζουμε τη νίκη όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, στη συνέχεια, ενάντια στον φασισμό –οπαδός του οποίου ήταν αυτός ο φαιδρός δικτάτορας– αντί να εξηγούμε στα παιδιά όλα αυτά, όπως βεβαίως και το ντροπιαστικά άγνωστο κομμάτι της Ιστορίας μας, το Κυπριακό Σύνταγμα με τις 12.250 των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων που πολέμησαν, το Κυπριακό Εθελοντικό Σώμα με τις 4.980 (4.390 εδώ εθελοντών συν 590 Κυπρίων στην Αίγυπτο) και τις 778 Κύπριες της Βοηθητικής Εδαφικής Υπηρεσίας (ATS) και της Βασιλικής Αεροπορίας…

… κια αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά για τους 600 συνολικά Κύπριους που σκοτώθηκαν στη μάχη κατά του φασισμού, μετατρέπουμε την επέτειο σε ένα παρωχημένο εθνικιστικό πανηγύρι, για την 28η και μόνο, με παρελάσεις και με αναφορές στο «όχι» το οποίο δεν είπε βέβαια ο Μεταξάς, αλλά ο λαός.

Φέτος συν τοις άλλοις, ζήσαμε και το μπάχαλο με τον καιρό. Αντί να ακυρωθούν εξ αρχής με την υπόδειξη των μετεωρολόγων οι παρελάσεις, γονείς και παιδιά αφέθηκαν να ετοιμαστούν και να πάνε εκεί, με αποτέλεσμα μερικοί να αψηφήσουν την προειδοποίηση της Μετεωρολογικής και την εντολή του υπουργείου (!) και να κάνουν κανονικά την παρέλαση.

Ευτυχώς χωρίς να προκύψει κάποια καταιγίδα εκείνη την ώρα. Με τον κόσμο έξω να τρέχει να κρυφτεί, και κάτι ώρες αφότου άτομο χτυπήθηκε στην ύπαιθρο από κεραυνό.

Ήταν και κάποιοι… συναθληταί του Μεταξά, χωρίς τύψεις όμως αυτοί, περήφανοι στον στίβο της «κακής συνήθειας» που «δεν κόβεται», γκράντε πατριώτες και πατριώτισσες, οι οποίοι ξεχύθηκαν στα social media και ωρύονταν για τις ακυρώσεις.

Με απείρου κάλλους αλλά και αντάξια τέτοιων πρωταθλητών επιχειρήματα, όπως: «Ντροπή! Στην Πίνδο με λιακάδα πολέμησαν;» ή «στον πόλεμο πώς θα πάνε αν βρέχει;». Υπονοώντας ότι τα 14-15χρονα κ.λπ. έπρεπε να βγουν και στην καταιγίδα ακόμα, για να σκληραγωγηθούν.

Είναι από τις στιγμές εκείνες που νιώθεις τη δημοκρατία μέσα σου να κλονίζεται μπροστά στην επέλαση του κλινικού. Την εισβολή όλων αυτών των ηλίθιων, των ελλειμματικών σε IQ και σε οτιδήποτε άλλο, στον δημόσιο λόγο με τον υποβιβασμό του επιπέδου και τη χυδαιότητα – πέρα από τη βλακεία του πράγματος.

Όμως όχι. Όλοι μπορούν, στο μέτρο που δεν καταργούνται τα δικαιώματα των άλλων, να λένε την άποψή τους όσο φαιδρή και άθλια, επί του προκειμένου, και εάν είναι.

Και βεβαίως όσο κι αν αναπάντητα θα μείνουν πολλά ερωτήματα, με κυριότερα, νομίζω, α) οι ίδιοι και οι ίδιες γιατί δεν πάνε να απελευθερώσουν την πατρίδα – με ήλιο μάλιστα, δεν πειράζει β) πόσοι και πόσες είχαν παιδιά στην παρέλαση –τολμώ να στοιχηματίσω κανένας και καμία– και γ) γιατί, αφού του δίνουν και καταλαβαίνει, που του δίνουν και καταλαβαίνει, δεν το εφαρμόζουν την ώρα που τους έρχεται και αυτός ο… οίστρος; Ο εθνικοπατριωτικός;

Πας στην τουαλέτα, στην ησυχία σου και από εκεί και πέρα, περί ορέξεως. Ακόμη και εθνικής! Αυτή και εάν παίζει –και παίζεται– τρελά στα μέρη μας. Είσαι όποιος και όποια γουστάρεις. Ο Λεωνίδας, ο Μεγαλέξανδρος, η Μαντώ Μαυρογένους, η Μπουμπουλίνα. Δώσ’ του να καταλάβει. Αέρα!

Οι υπόλοιποι και τα παιδιά τους, μάνα μου, τι σου φταίνε. Το κάνουν μπροστά σου εκείνοι; ΟΧΙ! Ε, εσύ γιατί;